Być może towarzyszy wam w korku na Puławskiej, rozśmiesza na skrzyżowaniu lub zagaduje podczas gotowania w kuchni. Taki los radiowca. Znacie go dobrze, ale na ulicy miniecie go obojętnie. A ja mam szczęście, bo oto siedzimy sobie na kawie i gadamy o dzieciakach. Damian Michałowski, poza anteną. Ten dzień mogły uratować tylko pankejki, kawa, fajna kawiarnia i miłe spotkanie. Bo gdy jechałam na warszawski Żoliborz, z nieba wysypał się worek z gradem i deszczem, właśnie wtedy, gdy wszyscy gremialnie narzekaliśmy na wiosnę zimą. Całe szczęście, że Damian i miniklon taty, czyli Henio, postanowili wpaść po sąsiedzku do kawiarni. Damian, radiowiec, prezenter telewizyjny, dziennikarz, a dziś przede wszystkim tata, który podkrada synowi naleśniki z talerza. Czyli standard. Duet mocno rozgadany, ale czego się spodziewaliście po człowieku, który kocha być na antenie? * Ojciec, mąż, prezenter – w takiej kolejności piszesz o sobie na stronie. Jak wyglądała ta lista w erze przed dziećmi: Heniem i Helą? Gdy wykreślimy z tego ojca i męża, to zostaje prezenter. I to wtedy było dla mnie najważniejsze. Praca, którą do tej pory uwielbiam, daje mi mnóstwo satysfakcji, zabawy i radości, a te wartości są dla mnie naprawdę istotne. Nie lubię czegoś robić, bo muszę. Gdy robię to, co mi sprawia frajdę, efekt tej roboty jest kilka razy lepszy. I tak właśnie było przed dziećmi – pracowałem najpierw w Radiu TOK FM, a później w Zetce, jednocześnie studiując dziennie na Uniwersytecie Warszawskim (resocjalizację, a później dziennikarstwo), i nawet na początku studiów magisterskich dostałem stypendium naukowe! Lubię się dobrze bawić, ale wiem, kiedy jest też czas na pracę. Bez dzieci potrafiłem przez cały weekend siedzieć z kumplami na kanapie i oglądać mecze piłkarskie. To były fajne czasy i cieszę się, że to mnie spotkało, ale dzisiaj jestem na innym etapie życia i jestem z tego dumny. Zastanawiam się, co w radiu najbardziej uzależnia. Kontakt ze słuchaczem, bycie na żywo? Zdecydowanie radio uzależnia. Możliwość zaczarowania świata słowem jest piekielnie ekscytująca. Nieważne, jak wyglądam, nieważne, co mam na sobie, nieważne, ile wydałem na nową fryzurę, tu liczy się jedno – kontakt ze słuchaczem. W każdej chwili mogę przenieść go w dowolne miejsce na świecie, wystarczy to tylko dobrze opisać. To najintymniejsze medium, bo mówię do jednego mikrofonu, a głos leci do milionów odbiorców. Odpowiedzialność za każde wypowiedziane słowo jest gigantyczna. Tu nie ma miejsca na powtórki, na skreślenie słowa w gazecie i napisanie go jeszcze raz. W TV możesz próbować jeszcze nadrabiać wyglądem albo miną, a w radiu liczą się tylko słowa i sposób, w jaki je wypowiadasz. Tylko albo i aż tyle! Czego nie daje telewizja? Bo w niej też pracujesz. Nie ma szybszego medium niż radio! Zabawa słowem, dźwiękiem, muzyką nigdzie nie jest tak szybka i tak efektowna jak w radiu. To pierwsze źródło informacji, bo w każdej chwili możemy ją po prostu podać. Nie musimy sprawdzać, czy popełniliśmy błąd ortograficzny w tekście i czy prezenterowi w TV świeci się czoło przed wejściem na antenę. Nie trzeba wchodzić na Twittera – wystarczy słuchać radia. Kocham radio, ale… przyjemnie też się romansuje z telewizją, bo to zupełnie inne emocje. Lubię kamerę, choć początek naszej znajomości nie rokował na przyszłość. Nie znosiłem na siebie patrzeć w telewizji. To był proces samoakceptacji. Dziś pojawianie się na planach telewizyjnych to dla mnie wciąż duże wyzwanie, ale nie boję się wyzwań. Pytania podchwytliwe – co zwiększa ci bardziej adrenalinę: wakacyjna podróż do Tajlandii z dwójką dzieciaków czy prowadzenie programu Wyspa Przetrwania? Wyspa Przetrwania to było największe zawodowe wyzwanie w życiu i mam nadzieję, że będzie mi dane kiedyś zmierzyć się z podobnym programem. Wyspa Przetrwania poziomem adrenaliny zdecydowanie zbliża się do wakacji z dwójką maluchów w Tajlandii. W obu tych miejscach trzeba spodziewać się… niespodziewanego. W programie wszystko było dopięte na ostatni guzik. Perfekcyjne przygotowanie ekipy, rozpisanie gier – naprawdę najwyższy poziom, aczkolwiek nigdy nie mogliśmy przewidzieć zachowań uczestników. Trochę jak z dzieciakami w Tajlandii – nigdy nie wiesz, jaka będzie reakcja 5-miesięcznej córki i 3-letniego syna na to, co im zaproponujesz (śmiech). Więc między Wyspą Przetrwania a wyjazdem z dziećmi postawiłbym znak równości z lekkim wskazaniem na wakacje. Co było najtrudniejsze dla ciebie przy realizacji tego programu? Rozłąka z rodziną. Wyleciałem na Fidżi 3 dni po ślubie. Zostawiłem w domu żonę i 10-miesięcznego Henia. Nie było mnie prawie 5 tygodni, ale – wiem, że to może zabrzmieć kontrowersyjnie – warto było! To była zawodowa przygoda życia i jestem wdzięczny żonie, że dała mi na nią zielone światło. Pamiętam, jak już tam, na Fidżi, pewnej nocy obudził nas huk spadających kokosów, które wbijały się w piasek i obijały o dachy naszych domków. To było trzęsienie ziemi. Na szczęście nieduże i bez żadnych konsekwencji, ale wtedy zdałem sobie sprawę, że jesteśmy gdzieś na końcu świata, na środku oceanu, na małej wysepce, która ma kilka kilometrów długości i tu zdarzyć może się naprawdę wszystko. To była piękna przygoda! Schodzimy z anteny, jest Damian – tata. Pamiętasz, jak dowiedziałeś się, że zostaniesz ojcem? Pierwsza myśl to… „Udało się!”. A pierwszą osobą, której o tym powiedziałem, była… pani w aptece. Byłem u niej tego wieczoru chyba ze trzy razy kupować testy ciążowe, żeby się upewnić, że to nie pomyłka. Było zderzenie twoich wyobrażeń o ojcostwie vs rzeczywistość? Taki „reality check”? Nie należę do rodziców, którzy powiedzą „ojej, moje życie totalnie się zmieniło, nie mam czasu się wyspać, jestem jak zombi”. Świadomie podjęliśmy decyzję o rodzicielstwie i byliśmy na to gotowi. Zaskoczyło mnie to, że czerpię z ojcostwa jeszcze więcej radości niż się spodziewałem. Wiedziałem, że moje życie się zmieni, ale oczekiwałem dobrej zmiany. I się nie rozczarowałem. Oczywiście są momenty trudne, są zwątpienia, ale to przechodzi. Życie to w końcu nie piękne foty na Instagramie, ale czasami szara rzeczywistość. Najcenniejszą wartością jest umiejętność pokonywania tych gorszych dni, bez uszczerbku na zdrowiu całej rodziny. Pamiętasz, jak zobaczyłeś malucha po raz pierwszy? Czułeś, że właśnie zaczynasz nowy rozdział? Nie jestem w stanie opisać tego, co myślałem, gdy zobaczyłem Henia. To był wybuch emocji. Wzruszenie ścigało się ze szczęściem. Byłem obecny przy dwóch porodach i wspierałem Kasię jak tylko mogłem. Rozpierała mnie wtedy duma, że jest taka dzielna. A jak zobaczyłem Henia, a później Helę… to jest nie do opisania. Najpiękniejszy był moment tuż po porodach. Zostaliśmy wtedy z dziećmi sam na sam. Przytuleni do siebie w trójkę, przez kilka godzin. Macie z dziećmi jakieś wasze zabawy „tylko z tatą”? Wrzucasz wtedy na pierwszy bieg czy razem z nimi pędzisz na piątce? O tak, tylko z tatą są wszystkie ruchowe zabawy – fikołki w powietrzu, ściganie się po domu, walka na poduszki albo na gilgotki, wspinanie się na barana i inne takie. To są nasze zabawy, które prezentujemy z dumą przed mamą, której zadaniem jest podziwianie naszych sztuczek. Przy dzieciach nie ma odpoczynku. Szczególnie przy Heniu, który jest bardzo żywym dzieckiem. Codziennie, gdy wracam z radia do domu, jeszcze przed ściągnięciem butów w korytarzu słyszę „Tata, bawimy się?”. To ma swoje plusy i minusy. Taka dziecięca radość jest doskonałym akumulatorem. Ładuję baterie jak nic na świecie i potrafi najgorszy dzień zmienić w coś bardzo przyjemnego. Ale minus jest taki, że czasami po pracy nie ma się na nic siły… Tak, bywam tak wypompowany psychicznie, że musze przyjść do domu i po prostu posiedzieć w fotelu i nic nie robić, o niczym nie myśleć. Wtedy staram się wyjaśnić Heniowi, że jestem po prostu zmęczony i zazwyczaj się udaje, a jak nie, to żona przejmuje inicjatywę. Na szczęście są momenty, w których Henio potrafi zwolnić. Jakiś czas temu nałogowo układał puzzle, teraz przerzucił się na klocki i rysowanie. Mamy to szczęście, że Henio potrafi też bawić się sam. Moim zdaniem wynika to z tego, że poświęcamy mu dużo uwagi, więc on też od czasu do czasu potrzebuje pobyć sam ze sobą. Zabierasz ich czasem w trasę, gdy musisz zawodowo poruszać się po kraju? Tam, gdzie tylko mogę, targam całą familię ze sobą. Jeśli pozwalają na to warunki, to nie wyobrażam sobie innego scenariusza. Oczywiście czasami jest tak, że prowadzę jakiś wieczorny event i wiem, że nie ma sensu ich ze sobą zabierać, ale wtedy szukam innego rozwiązania. Może przyjechać kilka dni przed wydarzeniem? Albo zostać kilka dni po nim? I wtedy rodzinnie skorzystać z atrakcji w mieście, w którym akurat mam zlecenie. Tata widziany w odbiorniku: zastanawiam się, jak reaguje syn? Bo Helenka ma dopiero 8 miesięcy. Heniek krzyczy: „tata!”. Podchodzi do telewizora i mówi z dumą „To mój tata”. Tak samo zresztą reaguje, gdy słyszy mnie w radiu, bo Henio rozpoznaje mój głos. Czasami, jak jedziemy samochodem i usłyszy jakiś nagrany spot w radiu, mówi „Tata, to ty! Ale jesteś super”. Moje serducho wtedy uśmiecha się od ucha do ucha. O czym twoim zdaniem jest tacierzyństwo w XXI wieku? Współczesne tacierzyństwo jest super, ponieważ daje ci pewnego rodzaju usprawiedliwienie. Skakanie po trampolinach, przebieranki w stroje, harce na sali zabaw, dużo lodów, puszczanie baniek – to wszystko jest fajne. Gdybym robił te rzeczy sam, ludzie pomyśleliby, że jestem świrnięty, a gdy robię to wszystko z dziećmi, nie muszę przed nikim się kryć. Poza tym bycie ojcem to nie tylko poczucie odpowiedzialności ekonomicznej za rodzinę. Obecnie ojcowie bardzo mocno włączają się w życie rodzinne. Moja żona zawsze powtarza, że nie pomagam jej w wychowywaniu dzieci, bo ja je po prostu razem z nią wychowuję. Na koniec powiedz, czego byś chciał dla swoich dzieci? Po prostu zdrowia. Z całą resztą niech sobie radzą już sami (śmiech)… To tak w wielkim skrócie. Poza tym chciałbym, aby z domu wynieśli, że podstawą szczęśliwego życia są rodzina i przyjaciele. * Damian Michałowski o sobie – Lubię mówić do ludzi i grać dla nich muzykę. Robię to od 2005 r., a w Radiu Zet jestem od 2010 r. Specjalizuję się w uprzyjemnianiu czasu podróży z pracy do domu, bo od lat prowadzę popołudniowy program „Uważam ZeT”. Byłem gospodarzem programu „Wyspa Przetrwania” w telewizji Polsat i współprowadziłem kilka koncertów sylwestrowych w TVP2. Poza tym robię najlepszą poranną jajecznicę, a moje dzieci mówią, że świetnie mi też wychodzi zabawa w ninja. * Dziękujemy kawiarni Rój Bistro za pyszną kawę i pomoc w realizacji sesji!